Registreer je in Celtica’s webshop en ontvang een verhaal cadeau

Heb je al een keer een kijkje genomen in Celtica’s webshop? Hier vind je alle boeken van Celtica Publishing en CPRomance, met daarnaast leuke cadeau-ideetjes onder het tabje Merchandising, zoals kaarten en posters van Melchior van Rijn. Als je je in de maand april registreert, krijg je als welkomstcadeau twee verhalen toegestuurd, één in het fantastische en één in het realistische genre.

Om je een voorproefje te gunnen, vind je hieronder de inleiding van het verhaal Offerande, dat ook te lezen is in de bundel Bizarre verhalen van Rianne Lampers. Als je ook de rest wilt lezen, registreer je dan!

Rianne Lampers

***

Offerande

***

De opkomende zon liet haar matte licht schijnen op de ochtendnevel. Eduard van Oldeloo snoof de geur van het veen op. Zijn leven lang had hij daar al iets mee. In zijn kinderjaren was hij er bang voor geweest. Hij had heilig in veenheksen geloofd, waar hij meer dan eens nachtmerries van gehad had, volledig in de ban van de volksverhalen uit zijn geboortestreek. Later had hij geleerd dat het veen vaak goed geconserveerde archeologische vondsten verborg en zijn nieuwsgierigheid had zijn angst verdreven. Achter het hek van het bouwterrein zag hij diepe voren die het land doorsneden. Er waren sloten aangelegd om het water, dat de drainagepompen uit het veen haalden, af te voeren en langs die sloten lagen de stomende hopen zwarte aarde waar hij voor gekomen was.

Zonder veel moeite lukte het Eduard de omheining te slechten. Hij legde zijn metaaldetector aan de andere kant van het hek op de grond, klom er behendig omheen en pakte het apparaat weer op. Hij was als een kind zo blij met de metaaldetector. Misschien hadden zijn vroegere angst en latere fascinatie voor het veen hem wel in de richting van amateurarcheologie geduwd. Jaren lang had hij met zijn handen in de aarde gewroet, op zoek naar herinneringen aan het verleden en inmiddels had hij een aardige collectie voorwerpen bij elkaar verzameld. Hoewel de geldwaarde van de objecten die hij boven de grond haalde hem niet zo interesseerde, had het zien van een programma over een man die een belangrijke Saksische goudschat gevonden had, hem overgehaald zelf ook een metaaldetector aan te schaffen.

Nog voor hij zijn koptelefoon op kon zetten, hoorde hij de vleugelslag van wat hij dacht dat een buizerd was. Langzaam, om het dier niet te laten schrikken, rechtte hij zich. Tot zijn verbazing troffen zijn ogen geen bruine, maar een forse, zwarte vogel die neerstreek op een tak van een van de witte abelen. Prompt viel zijn mond open. Hij had er nog nooit een gezien, maar wist direct dat dit een raaf was. Het kostte hem moeite zijn enthousiasme in te tomen. Hij viste zijn mobieltje uit zijn binnenzak om het dier op beeld vast te leggen. De raaf bleef onverstoorbaar op de tak zitten terwijl Eduard drie foto’s maakte. Daarna borg hij zijn mobieltje op en verplaatste zijn aandacht terug naar het veen. Hij drukte zijn metaaldetector aan en zette zijn koptelefoon op. Hij bepaalde de grondontstoring en zodra de discriminatie goed ingesteld was, zette hij zich in beweging.

Na amper tien stappen, hoorde hij opnieuw de vleugelslag van de raaf. Het dier vloog over hem heen en landde bovenop de hoop veen voor hem. Daar bewoog het zijn kop omlaag, zette zijn kraagveren op, en kraste lang en diep. Een verraste glimlach trok Eduards mondhoeken omhoog. Met één handbeweging verplaatste hij de koptelefoon van zijn oren naar zijn hals.

“Wat is dat nu… Wil je me helpen?”

Als reactie kreeg hij een nieuw krasgeluid terug. Hij lachte jongensachtig bij de gedachte dat kraaiachtigen van glimmende voorwerpen houden en grapte: “Weet jij misschien of hier een schat verborgen ligt? En zo ja, wil je me die dan aanwijzen? Ik wil wel eens iets interessants vinden!”

Prompt draaide de raaf zich om en liep in de richting van de zon. Binnenin Eduard speelde zich een tweestrijd af. Zijn instinct zei hem dat hij het dier moest volgen, maar zijn gezonde verstand lachte hem uit. Geloofde hij nu werkelijk dat deze vogel hier gekomen was om hem een schat te wijzen? Dat was absurd!

Alsof het dier zijn aarzeling voelde, stopte het en wierp hem een onderzoekende blik toe. Eduard keek van zijn metaaldetector naar de vogel en mompelde “ach, waarom ook niet”. Gebiologeerd volgde hij de vogel die de veenhoop aan de andere kant begon af te dalen. Hier vormde een deels opgedroogd ven de resten van wat misschien ooit het diepste punt van een veenmoeras geweest was.

“Verdraaid!”

Aan de rand van de plas zakte Eduard zo diep in het veen weg, dat er water in zijn linkerlaars liep. Balancerend om zijn evenwicht niet te verliezen, liep hij een eindje terug. Eenmaal op hogere grond, liet hij zich er samen met zijn metaaldetector op zakken. Het apparaat had zich nog niet één keer laten horen.

Er stak een dode boom omhoog in het midden van het ven. Eén kromme tak reikte naar de zon, als de arm van een radeloze drenkeling. De raaf was opgevlogen en landde op de tak, waar hij de beweging met zijn kop en het diepe gekras herhaalde.

“Je denkt toch niet dat ik gek ben? Als ik daarheen ga, zak ik misschien wel metersdiep weg in de modder!”

Tegelijk met zijn gemopper besefte Eduard hoe onzinnig hij bezig was. Hij voelde zijn achterwerk nat worden en stond op. Hoofdschuddend keerde hij de vogel zijn rug toe en bewoog de metaaldetector boven de grond. Twee stappen zette hij van de vogel af, toen hoorde hij het dier opnieuw krassen en klapperen met zijn vleugels. Het leek alsof de geluiden met elkaar de woorden “Durf je soms niet, lafbek?” vormden. Hij was geen lafbek, maar hij was ook geen bijgelovige sukkel. Om in de raaf iets anders te zien dan een vogel, was onzin. Het was al erg genoeg dat hij tegen het dier praatte. Toch kon hij het niet laten, niet in de laatste plaats omdat hij hier alleen met het dier was. Verstoord draaide hij zich om.

“Luister, als jij denkt dat ik daarin stap, dan heb je het echt mis.” Hij hield de metaaldetector dreigend in de richting van de boomstronk en gooide er achteraan: “Jij bent gewoon een vogel en…”

Piep-piep-piep! Het signaal van de metaaldetector liet hem de rest van zijn woorden inslikken.

***

Wil je meer lezen? Registreer je dan in Celtica’s webshop, en ontvang dit digitale verhaal cadeau!