Beschrijving
Terwijl de wereld in brand staat en de ellende van de eindtijd onafwendbaar lijkt, geniet Victor, de zoon van Peter en Monica, van een onbezorgde kindertijd in België.
Hij is vijftien als zijn vader ten prooi valt aan de vloek die in hem woekert en Peters verschrikkelijke dood verandert de vrolijke jongen in een norse puber. Tien jaar later sterft ook zijn moeder. Na haar dood trekt Victor met haar urne naar Chili om haar volgens de gebruiken van het Coya-volk te begraven. En vanaf het moment dat hij voet op Chileense bodem zet, raakt alles in een stroomversnelling.
De Zoon van de Slang, het derde boek van de trilogie Kukulkans Meesterplan, is dark fantasy op zijn best. In de magische wereld van Zuid-Amerika wordt Victor deel van een oeroude profetie. Hij is de Zoon van de Slang, geboren uit menselijke liefde en gemaakt met de kennis van de oude indianengod Kukulkan. Die heeft in hem de lotslijnen van de mensheid verweven. Is Victor het wapen dat een einde zal maken aan de gewelddadige heerschappij van de Waanzinnige God?
* * *
Peter Varg (pseudoniem) is geboren en getogen in Aalst, België. In de jaren 80 van de vorige eeuw werkte hij als ontwikkelingshelper in Chili, dat geregeerd werd door de dictator generaal Pinochet. Zijn eigen ervaringen vormden de inspiratie voor de darkfantasy-trilogie Kukulkans Meesterplan.
Johan Klein Haneveld –
7,5 Laat ik meteen het goede nieuws melden: dit boek is het beste van de drie in de serie van Peter Varg. Het is duidelijk dat de auteur tijdens het schrijven van zijn trilogie het ambacht van het schrijven beter onder de knie heeft gekregen en als zijn ontwikkeling zo doorgaat ben ik heel benieuwd wat er nog meer uit zijn pen gaat vloeien. Het nadeel is dat nieuwe lezers niet met dit deel kunnen beginnen – de veelheid van karakters en de complexiteit van de wereld maken dat volgens mij bijkans onmogelijk. Dit derde boek is echter een bevredigende afsluiter van de reeks. Waarin is de auteur in mijn opinie gegroeid? Ten eerste de opbouw van het plot. In dit deel is het verhaal eigenlijk behoorlijk eenvoudig. Het lijkt ingewikkeld door alle complotten en samenzweringen eromheen, maar centraal staat Victor, de zoon van Peter en Monica die ondertussen zijn overleden, die terwijl de wereld schudt onder buitenaardse invasies naar Chili reist om de as van zijn moeder bij haar familie te brengen. In het dorp van de Coya-indianen blijkt dat zijn ouders hem niet alles hebben verteld over zijn erfgoed. Onderweg wordt hij ook nog eens beroofd … Ik vond het plot sterk opgebouwd – de beroving blijkt (om een voorbeeld te geven) anders in elkaar te zitten dan gedacht en de lessen die Victor daarbij leert spelen ook later nog een rol van betekenis. Verder leed dit boek minder aan de kwalijke gevolgen van ‘tell’ in plaats van ‘show’. Er wordt nog steeds veel verteld, maar op een tot de verbeelding sprekende manier, maar gevechten en actie worden niet meer zo afstandelijk neergezet als in het eerste deel. De dialogen zijn ook natuurlijker, net als de emoties geloofwaardiger worden neergezet. Hoofdpersoon Victor heeft er ook wat meer moeite mee dat het ‘goede’ van hem eist slechte dingen te doen. Dat maakte het verhaal een stuk evenwichtiger. Het zorgt er allemaal voor dat de verbeelding van de auteur beter tot zijn recht komt, want verbeelding heeft Peter. Weerberen, demonen, buitenaardse wezens, visioenen uit het boek Openbaring komen allemaal bij elkaar, gecombineerd met overtuigende beschrijvingen van het leven in Chili en de Atacamawoestijn (een setting die beter werkt dan België in het vorige deel). Elke pagina bevat wel een nieuwe fantastische beschrijving of gebeurtenis. De taal is nog steeds wat hoogdravend, en doet denken aan oude verteltradities, maar dat werkt als gebeurtenissen van Bijbelse proporties worden beschreven. ‘Uit het westen kwamen ze, de kinderen van de woestijn, van het kustgebergte, de oneindige stranden en de zee, onder leiding van de brigades van de getekenden en de Witte Vlammen. Ze brachten vreemdelingen mee. Bij hen was er een groepje uit België met onder meer een zevenkoppige draak, een Noorse godin met lange, rode haren en een wezen dat al miljoenen jaren bestond en u ter gelegenheid van de eindstrijd zijn illusie van mensenvlees geruild had voor zijn huid van staal. Allen liepen ze achter een blauwe eenhoorn aan, die met zijn brandende hoorn de mist verdreef en de duisternis van de nacht ophief.’ Ik geniet van deze passages en de verbeelding die daarin geconcentreerd is. Ook van de epische gevechten van de eindtijd kon ik wel smullen. De taal was verzorgd en het boek was goed geredigeerd (al las ik een paar keer ‘brutaal’, waar volgens mij ‘bruut’ werd bedoeld). Het boek is nog steeds niet voor iedereen – je moet een sterke maag hebben en ook een manier van vertellen accepteren die anders is dan gebruikelijk in fantasyromans – maar ik raad deze serie aan voor wie eens iets heel anders dan anders wil proberen. Was ik bij het eerste deel nog sceptisch, dit boek was zeker de moeite waard.
Monica –
Recensie categorie: De Zoon van De Slang van De Zoon van de Slang
Ik heb tijdens een vorige boekpresentatie verteld hoe Peter begon te schrijven. Nu wil ik jullie zeggen hoe mijn Peter, Peter Varg geworden is. Wel met de hulp van velen. Als ik het derde deel van zijn trilogie lees dan merk ik duidelijk dat zijn techniek van schrijven veel beter is. Dit heeft hij te danken aan Rianne en het redactieproces van Celtica maar ook aan de opmerkingen die hij van zijn lezers kreeg. Peter heeft steeds geprobeerd om daar rekening mee te houden. Ik wil dus alle mensen danken die zijn boeken hebben gelezen en hem recensies hebben gestuurd.
Als je “De Zoon van de Slang” leest kom je terecht in een fantastische wereld die een spiegel is van de realiteit. Peter schept een universum vol van speciale wezens, buitenaardse creaturen, geesten, goden, demonen en helden. De namen die hij ze geeft vind ik grappig want ik ken de echte personen die schuil gaan achter het personage.
Peter gebruikt de gewoonten van mijn volk om zijn verhalen meer smaak en kleur te geven. Zo zou ik het zelf niet kunnen doen. Ik apprecieer dat hij met veel respect en liefde die elementen kiest die hij wel mag gebruiken in zijn boeken.
Op de achtergrond van zijn verhalen zien we de politieke realiteit van Chili. In de jaren tachtig werkten ik en Peter samen in een sociaal werk in Santiago. We hebben gezien hoe moeilijk het was voor mijn land om los te komen van een militaire dictatuur en de weg terug te vinden naar de democratie. Het verleden kreeg ons echter terug te pakken want tijdens onze laatste reis naar Chili in oktober 2019 kwamen we terecht in een revolutie.
Alles begon toen ik met een zware longontsteking werd gehospitaliseerd in een kliniek in het centrum van Santiago. Die zelfde dag kwamen er duizenden mensen op straat om te betogen. De gewone burgers waren boos over de manier waarop de regering ons land bestuurde. Ze klaagden over de lage lonen en pensioenen, de slechte arbeidsuren en de veel te dure gezondheidszorg. Er werd niet alleen betoogd. Sommige groepen maakten van de gelegenheid gebruik om metrostations in brand te steken en winkels te plunderen. De politie kreeg de woedende massa niet meer onder controle en dus kwamen voor het eerst sinds de donkere jaren van de dictatuur de militairen terug op de straat en werd de avondklok ingesteld…
En ik lag daar in het midden van alles. Ziek, erg ziek. De dokters kwamen ons regelmatig controleren.
Ik was wakker. Ik kon het lawaai horen van de helikopter die over het dak van de kliniek vloog. Het verplegend personeel begon shiften te doen van 24 uren.
Ik was daar in het midden van alles en hoe vreemd het ook mag klinken. Ik was niet bang! Ik was rustig en positief.
De verpleger vertelde me hoe de nachten voor de gewone mensen waren geweest. Soms wilde ik wel wenen van al die verhalen over ellende en pijn maar ik bleef rustig. Ik voelde mij beschermd.
Ik was tijdens het begin van de revolutie van 2019 in Chili.
Soms vragen mensen mij wat schrijft je man. Ik zeg dan Horror Fantasie. Sommigen vinden dat maar niets. Maar ik ben trots op hem want zo heb ik in Chili de werkelijkheid gezien.
Monica
03 – 04 – 2020
Natasha –
Ik heb het voorrecht gehad van het boek nog in zijn prille begindagen te mogen lezen of te horen hoe de schrijver hier met wijd opengesperde ogen en wilde haren mij zijn ideeën voorlas.
Met bulderende stem nam hij mij in gedachten mee naar de eindtijd waar magische wezens de aarde overmeesterde
Van zijn gekke verhalen naar dit boek, het einde van de trilogie: ‘Kukulkans Meesterplan’ heeft papa een lange weg afgelegd.
Het boek is in positieve zin veranderd, het is meer gestructureerd en het is daardoor aangenamer om het verhaal te volgen.
Wat hij geschapen heeft is een fantastische mix van honderden verhalen gekruid met een kritische maar ook soms komische kijk op de wereld.
Ik heb ook enorm genoten van de vorige twee boeken en het is leuk om te zien hoe alles samen komt in dit laatste boek en hoe het conflict beëindigd wordt dat zich al lang aan het opbouwen was.
Ik kan zeggen dat ik vaak aangenaam verrast was hoe alles opgelost werd en vooral omdat dit niet op een voorspelbare manier gebeurde.
Nog iets wat mijn zinnen prikkelde is dat hier sprake is van ware rebellie want ondanks het feit dat alles ‘voorspeld en voorzegd’ is wordt de ware orde steeds weer bevraagd. Niets ligt echt vast.
Het hoofdpersonage is rebels en alles behalve volmaakt wat het makkelijk maakt om met hem mee te voelen in zijn beproevingen.
De personages zijn kleurrijk beschreven en het is leuk om de motieven van de antagonisten te doorgronden.
Het is inderdaad zeer moeilijk voor mij om objectief te blijven maar als liefhebber van literatuur kan ik zeggen dat ik een zeer boeiend verhaal heb gelezen met honderden verschillende insteken op cultureel, politiek en relationeel vlak
Wat mij vooral plezierde is dat een zeer penibele en spannende situatie zo maar met één zin kon veranderen naar iets luchtigs en komisch.
Wat ik ook in boeken enorm kan appreciëren is als een gebeurtenis die plaats vond in het begin van het boek later terugkomt en weer van belang is.
Ik raad dit boek aan aan iedereen die graag van spanning houdt en zich graag laat meeslepen in een magische wereld waar legenden zich in elkaar verweven.
Antoon –
Met De Zoon van de Slang komt Kukulkans Meesterplan tot een spetterende conclusie in een wereld waar de mythologie de realiteit helemaal heeft ingehaald. Peter heeft dit boek volledig en met aandacht uitgewerkt, ik vond er alle bladzijden in terug die ik van het verhaal verwachtte. ‘Last but not least’ is hier zeker van toepassing!
——————–
Aan inspiratie opnieuw geen gebrek in De Zoon van de Slang, Peter haalt alles uit de kast. De reis van het nieuwe hoofdpersonage Victor staat centraal. Victor’s reis naar zijn moeder’s geboortedorp is tevens een groei naar volwassenheid. Hij verwerft gaandeweg meer inzicht in zichzelf en een beter begrip voor de rol van zijn voorouders. Victor beleeft een ware Odyssee waarbij hij tal van nieuwe personages op zijn weg ontmoet. Toch komt het verhaal nu volledig tot zijn recht. Het is namelijk zorgvuldig opgebouwd en bevat vlotte dialogen waar vaart in zit. In dit laatste deel van Peter’s trilogie krijgen we voldoende de tijd om de belangrijkste personages goed te leren kennen en daarnaast de verhaallijn en achterliggende boodschap in ons op te nemen. Met de continuïteit tussen de drie delen zit het goed. We keren onder meer terug naar een aantal plaatsen die we eerder al bezochten en een kern van ‘bekende acteurs’ verschijnen op het toneel. Blijkbaar hadden deze hier en daar toch enkele verborgen aspecten… En die leren we nu kennen.
Naast mythologie en religie blijft Peter’s zin voor sociale rechtvaardigheid prominent aanwezig in dit boek. Milieuvervuiling krijgt de nodige aandacht, en is verweven met mythologische figuren die er soms bijna aan onderdoor gaan. Andere – meer demonische – personages bloeien daarentegen op door deze verloedering en halen hun voldoening uit het meesleuren van de gewone man in hun vernielzucht. Toch zijn er ook de op het eerste zicht hopeloze gevallen die er in slagen uiteindelijk een ander pad te kiezen.
Peter schrijft dark fantasy. Ik zie in hem echter geen doemdenker. Veeleer is hij iemand die gelooft dat hoe slecht het er soms voorstaat, mits een harde kern van volhouders zullen er uiteindelijk toch oplossingen gevonden worden. Dat geloof wil hij overbrengen op zijn lezerspubliek.
Tenslotte blijft het me verwonderen hoe Peter er in slaagt zijn fantasie en ideeën uit zijn hoofd te halen en op papier te krijgen. De muze is bij hem duidelijk aanwezig. Verhaaltechnisch is dit boek tot dusver Peter’s meesterwerk, het gaat in stijgende lijn… Wie weet wat we later nog meer kunnen verwachten?
Florian Romanov –
Eindspurt!
Voor wie de vorige twee boeken reeds las van deze trilogie begint dit verhaal met een afscheid. De held en heldin uit de eerste boeken hebben de vloek waarmee ze opgezadeld zaten niet overwonnen. Neen, het is zelfs nog erger. Reeds van in het begin wordt de lezer geconfronteerd met de dood van beiden terwijl de vloek zich naar hun nageslacht heeft verplaatst. In dit boek zijn we genoodzaakt om het met een nieuwe held te doen. Dit boek start relatief gezapig als een dystopie om daarna razend snel te evolueren tot een rasecht Armageddon met meer dan één verrassende twist aan het einde.
We kunnen dit werk klasseren als apocalyptische literatuur in een mix van Magie, SF, Verlossing, Eindstrijd en Klimaatverandering. Peter Varg schetst hier een onheilspellend nabij toekomstbeeld over de ondergang van ons universum en de daaruit voortvloeiende oneindige dictatuur van een krankzinnige god. De feiten verlopen volgens zich herhalende cycli gelijklopend aan de grote massa-extincties die onze wereld in realiteit al doormaakte.
Varg schuwt daarbij geen geheimzinnige, visionaire taal bolstaand van symboliek. Het opvoeren van machtige grootheden zoals: “Het Niets, De Leegte, Akash, De Kosmische Boom, Kukulkan, De Splinter van Chaos, De Weerbeer, De Zwerm, El Padre, Generaal Glinster, De archivaris van het Kwaad, De Vloek van Juan, Zidions, een Zwarte Engel, Scheppers en Witte Vlammen” kán aanvankelijk verwarrend overkomen maar vrees niet…
De ultieme strijd wordt gestreden door slechts enkele herkenbare personaliteiten. De protagonist is een onrijpe en ontwrichte wees. Een zoekende ziel die vooral boosheid voelt omdat men zijn ouders offerde op het altaar van een profetie die de laatste strijd aankondigt. Hij is een onwetende mens maar ook het product van de eerder genoemde grootheden die om beurten aan zijn touwtjes trekken. Hij wordt overladen met immense kracht en bescherming waardoor men zich als lezer haast bezondigd aan de gedachte: “Met zoveel macht ter beschikking kan zelfs ik het universum redden…” tot men leest wat de antagonist allemaal in stelling brengt en men beseft dat de twee tegenpolen elkaar waard zijn. De jongeman is echter onervaren en zijn geest vertroebeld door haat terwijl de vijand bij name van Lucifer sluw en berekend te werk gaat. De kleurrijke figuur van Lucifer is echter evenzeer een handpop als alle anderen. Hij moet het reddende kind verslaan en doden ter ere van Akash maar deze keer heeft hij een alternatief eind in gedachten.